Śmierć poety
	Wykonawca : Kult
Nie pomogły zastrzyki, recenzje i pomniki	e F e F
ni kwaśne mleko: Przyszedł szarlatan - szuja,	a e H
obejżał go, pobujał: - Dementia praecox.	e H e F
Toż radość była w domu, nareszcie koniec sromu,
skończony kłopot! Dozorca śmiał się setnie:
- Zaraz mu nitkę przetnie panna Atropos.
Żona klaskała w dłonie: - Ach, przecie nadszedł koniec
pijackich orgii. Bólów miała niemało,
nareszcie twoje ciało wezma do morgi.
Wszyscy stanęli kołem z czołem bardzo wesołem:
Prasa, kuzyni; i szacowne to grono
orzekło unisono: - Dobrze tak świni!
Po co dziewki uwodził, noca domy nachodził,
sen rwać dzieciątek; i po co "Pod Zegarem"
lał w brzucho wino stare świątek i piątek?
Zna go dobrze Warszawa: Pożyczał - nie oddawał,
nasienie dranskie; a "poetyczne dale"
to były te skandale w "Małej Ziemiańskiej".
Dobrze ci, stary draniu, za grzechy nad otchłania
inferna zwisasz. Najprzód gwiazdy i róże,
potem stołek w cenzurze - sprzedajny pisarz!
Tak to nadobne grono radziło unisono
w śmiertelnej sali. A ze lico miał bladsze,
orzekli: - Pewnie nadszedł koniec kanalii.
Zapachniały zefiry, brzekły potrójne liny,